Gedig 75 - Soeke na kennis

Wens ek was 'n slimmer mens,
dit is nou my diepste wens...
sodat ek kan verstaan,
wat om my aangaan.

Probeer ek soms te hard,
vra ek heel verward...
om almal gelukkig te maak,
sodat ek my eie geluk versaak?

Is dit dan normaal,
om jouself te faal...
ter wille van ander se geluk,
in jou woorde te verstik?

Wie kan 'n mens vertrou,
teen jou boesem hou...
sonder enige vrees,
net vriende wees?

Hoe kan 'n mens weet,
opregtheid meet...
wanneer sal jou twyfel,
verhoudings verbrysel?

Gedig 74 - Oggendson

Die vroeë oggendson,
loer deur die wolke-kleed...
ek in my mens kokon,
met al my bedekte leed.

Die son skyn nou reeds warm,
om die aarde te verhit...
só asof dit my wil omarm,
hier waar ek op my eie sit.

Dit raak nou warm in my kokon,
dit is tyd om uit te breek...
om te glimlag vir die son,
my op die leed te wreek.

Daarom wil ek hierdie dag,
met opwinding betree...
nuwe beloftes wat wag,
deur God gegee!

Gedig 73 - Hoe voel jy?

Voel jy ook somtyds leeg,
as alles sό swaar weeg...
wanneer die fondamente onder jou val,
jy neerstort oor die wal?

Wanneer jy voel of jy lê,
niks meer het om te sê...
voel jy dan alleen,
wil jy aanhoudend ween?

Is jy dan ook bang,
loop die trane oor jou wang...
as die weemoed oor jou spoel,
jou binneste stukkend voel?

Voel jy dan lam,
jou liggaam heeltemal klam...
van die angssweet in die nag,
as jy vir antwoorde wag?

Gedig 72 - Okkie

Ek sien nog jou forse figuur,
terwyl jy staan met jou kitaar...
trots, regop en fier,
met jou vingers wat beweeg oor elke snaar.

Nou is net 'n skaduwee van jou oor,
daar waar jy sit in jou stoel...
jou liggaam was deur koeëls deurboor,
nou wil ek vertel hoe ek voel.

Die mensdom dink hulle het die mag,
om oor alles te besluit...
daarom sal hulle God se Woord verag,
om die regverdige se lewensvreugde te buit.

Ek wil hê jy moet weet,
dat ek nou aanspraak maak op Sy Woord...
eis ek elke druppel van jou angssweet,
en vertrou op 'n wonderwerk baie groot.

Wanneer jy weer loop,
moet jy hierdie ode raam...
want vandag versamel ek elke greintjie hoop,
smeek ek vir jou oprigting in Jesus naam!

Gedig 71 - Die gereg

Hoekom bly die son dan onder,
is alles hier by my só donker?
Wanneer word dit weer dag,
dat ek in die lig kan lag?

Het ek nog nie genoeg gewag,
vir die nuwe dag?
Dit voel of my geloof wil taan,
asof ek gly vanaf my lewensbaan.

My gedagtes begin dwaal,
terwyl die onrus binne my maal...
ek word nou baie moeg,
dat almal so met my ploeg.

Ek voel baie vuil,
terwyl ek lê in 'n kuil...
die leeus lê en loer,
dink ek is hulle voer.

Selfs die hiënas het gekom,
hulle staan en grom...
as die leeus iets los,
is ek hulle kos.

Die aasvoëls hang in die lug,
gaan beslis nie vlug...
miskien bly 'n stukkie van my oor,
wat hulle kan bekoor.

Almal wat wil vreet,
kom kry my beet...
ek is moeg geveg,
kom eet julle gereg!