Gedig 41 - Seer

Hoekom maak dit só seer,
wanneer 'n mens jou teen die aanslae probeer verweer?
Kom dit van die een wat naaste aan jou behoort te wees,
wat jou eintlik moet bystaan in siel en gees?
As mens 'n persoon vertrou,
sál dit jou hart later knou?
Hoe lank moet jy dit in jou binneste dra,
geen vrae daaroor vra?
Is dit beter om eerder stil te bly,
om geen teenstand te verkry?
Hou jy die horison dop,
kom 'n nuwe donderwolk op?
Moet jy 'n deurmat wees,
vergeet van jou gekrenkte gees?
Die oopgekrapte wond,
wanneer word dit weer gesond?
Is jy bereid om te wag,
vir nog 'n slag?
Hoekom is die mens se kennis só beperk,
dat ons nie alles self uit kan werk?
* * *
Ons vra die vrae,
want ons staan soms verslae...
Die aanslae van elke dag,
dreineer ons krag...
Ons grootste vriend,
benadeel ons soms onverdiend...
Ons het hom vertrou,
maar nou het hy verbrou...
teenstand maak só seer,
laat ons hart verweer...
Maar ons moet tog weet,
en ons verbintenis meet...
Die donkerwolk kom aangestorm,
maar word tog deur die son ontvorm...
Eerder deur Sy krag omgord,
as om vertrap te word...
As die sweersel uit 'n wond vloei,
sal dit weldra begin bloei...
Hoe skoner die wond,
hoe gouer gesond...
Op Hom moet ons wag,
vir nuwe krag...
Die antwoorde is voorwaar,
in Sy Woord bewaar...
Elke vers deur Hom berei,
sodat ons betyds die antwoorde kan verkry!