My hart voel koud,
terwyl ek veg vir my behoud...
ek wens almal kon sien,
dat ek dit nie verdien.
Ek is gestroop,
van dit waarvan my hart oorloop...
dit wat ek geniet,
wat vir my vrede bied.
My binneste voel leeg,
terwyl ek alles opweeg...
al my twyfel,
wat my hart verbrysel.
Die punt wat ek wou maak,
maak nie meer saak...
die plan is volvoer,
om my mond te snoer.
My bedoeling was opreg,
al lyk dit nou sleg...
my gedagtes is 'n waas,
ek staan verbaas.
Nou is ek voor almal "ontbloot",
as die wederstrewige soort...
net God sal verstaan,
wat in my hart aangaan!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment