Vandag voel ek klein,
in my eie wêreld omhein...
Alles daar buite voel te groot,
asof ek nie daarin hoort.
Miskien sal mense wonder,
hoekom ek my afsonder...
Nou kan hulle maar weet,
wat my binneste so vreet.
Ek staan verstar,
en voel soos 'n nar...
Die glimlag op my gesig,
behoort hulle te ontstig.
My hart is aan die huil,
my gedagtes vervuil...
Want dit wat my pla,
moet ek in my binneste dra.
Min mense sal verstaan,
wat in my wêreld aangaan...
Want baie staar hul blind,
is aan 'n groter wêreld verbind.
Laat die wat ore het hoor,
wat dra ek nou voor...
Ek had nou genoeg,
die wêreld maak my moeg.
Dit voel soos 'n dolle gejaag,
om mense te behaag...
My blydskap reeds weg,
ek is almal se kneg.
Daarom wil ek my onttrek,
van dit wat die vrees opwek...
Na my eie domein,
'n wêreld baie klein!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment